Zondag 17 april 2011, een dag waarop mijn leven en dat van mijn familie compleet veranderde. De dag begon als een ander, samen opstaan als gezin. Mama en papa beneden, mijn broer en ik samen in de badkamer. Net zoals elke ochtend gaf mijn broer mij een tikje op mijn achterwerk. Het was zijn manier om ‘goedemorgen’ te zeggen. Hij voelde zich schijnbaar beter In zijn vel, na de vele tegenslagen die hij had moeten ondergaan het afgelopen jaar. Zoals iedere zondag aten we gezellig aan tafel, op zondag mocht het altijd wel eens wat meer zijn. Onze ouders vertrokken naar de voetbal, ik vertrok naar een provinciaal domein en mijn broer, die bleef thuis. Hij had voor één keer geen zin in voetbal. Maar niets was minder waar.
Twee uur nadat ik van thuis uit vertrokken was, kreeg ik ‘het’ telefoontje. ‘Je moet snel naar huis komen, iemand komt je nu aan de ingang ophalen.’
Ik was amper 16 jaar, waardoor ik zelf niet naar huis toe kon. De persoon die mij kwam halen, vertelde wat er aan de hand was thuis. ‘Je broer heeft zichzelf van het leven ontnomen.’ Ik werd in de auto geduwd en we reden zo snel mogelijk naar huis. Duizenden gedachten dwarrelden door m’n hoofd, dat waren de langste 10 minuten in een auto. De verdrietige blikken van familie en je ouders zien als ‘kind’ van 16 jaar, je bent machteloos, je kan helemaal niets doen, je kan hem niet meer terugbrengen.
Nu negen jaar later, mis ik mijn grote broer nog steeds enorm. Ik beschrijf het altijd als een litteken, een wonde dat vaak nog veel pijn doet en mij doet herinneren aan het zwaarste en moeilijkste moment in mijn leven. Ik heb nog een heel leven voor mij en dat doet enorm veel pijn om te weten dat ik dat leven niet samen zal delen met mijn broer. Hij is een andere weg ingeslagen, ik gun hem zijn rust, maar God wat zou ik hem zo graag hier bij mij hebben.

Praten helpt, zo heb je het gevoel dat je er niet alleen voor staat.

De jaren nadat mijn broer is heengegaan, ben ik op regelmatige basis in contact geweest met ‘slachtofferhulp’. We waren een groepje kinderen, die iemand verloren hadden.