Het is vandaag 18 december 2018. Een dag waarop Kerstmis dichterbij ligt dan Sinterklaas en waarop de radio voor de eerste dag overspoeld wordt door warmte, gegenereerd op het domein van Puyenbroeck. Iedereen kijkt uit naar Kerstmis, is cadeautjes aan het kopen en kaartjes aan het schrijven. Maar ik niet. Eigenlijk gewoon omdat ik geen goesting heb.

Ik heb mijn kerstboom nog niet gezet, ik heb nog geen kaartjes gekocht en als ik cadeautjes ga inpakken de komende dagen dan zal het in evergreen inpakpapier zijn dat ik ook al gebruikte voor alle andere feestelijke gelegenheden die niets met Kerstmis te maken hebben. Toch haat ik Kerstmis niet, ik vind Kerstmis gewoon moeilijk.Het is binnenkort 4 jaar geleden dat ik deze feestdag nog leuk vond. Ik klaag daar niet over, ik ban ook niet alles wat met deze dag te maken heeft uit mijn leven en ik denk ook niet dat het echt opvalt dat Kerstmis mij gewoon niet zoveel meer interesseert. Het is toevallig ook 3 jaar geleden dat ik mijn broer verloor.Overlaatst vroeg iemand mij: “Maar waarom is Kerstmis niet meer tof? Het is toch niet dat je verplicht bent om aan je broer te denken?” En da’s waar. Eigenlijk zegt de Kerstman niet letterlijk “awel nu is het efkes focus op familie en cadeautjes”. Maar waarom worden mijn nachten sinds enkele dagen dan korter, mijn snooze-sessies ’s ochtends langer en de zakjes onder mijn ogen opvallender? Awel, ik zal het efkes proberen uitleggen.Proberen omdat ik niet zeker weet of ik het ga kunnen en of het wel over gaat komen bij iemand die nog nooit iemand zo dierbaar, zo dichtbij verloren heeft. Pas op, dat moet ook niet. Maar ik wil het misschien gewoon proberen, om het zelf wat beter te kunnen snappen.Met Kerstmis denk ik niet persé “Oh alez ze, nu moet ik weer aan mijn familie denken en mij slecht voelen.” Nee. Ik ben eerder gewoon lastig, prikkelbaarder en vooral moe, super moe. Ik denk ook niet bewust aan mijn broer als ik door de straten loop. Ik hou zelfs van kerstmarkten en lichtjes overal. Maar vraag mij gewoon niet om zelf actief deel te nemen aan het opstellen van kerstbomen, sturen van kaartjes en enthousiast meezingen met speciaal voor deze periode ontworpen liedjes. Daar heb ik gewoon geen zin in.Eigenlijk is mijn probleem jaloezie. Pure jaloezie. Ik ben jaloers op hoe het vroeger was rond Kerstmis en hoe ik dat eigenlijk altijd maar gewoon heb gevonden. Ik vond het gewoon dat heel mijn familie rond de tafel zat en ik ging gewoon maar mee in de hele kersthetze. Zonder eigenlijk 1 keer stil te staan bij waar Kerstmis allemaal voor staat. Ik heb nog altijd warmte, vriendschap, liefde en gezelligheid dat me wordt aangeboden op kerstfeesten, maar vroeger was het gewoon anders en beter. Dan was broer er nog. En ik heb dat gewoon altijd normaal gevonden. Op 1 of andere manier voel ik dat en voel ik dat mijn ouders dat ook voelen. En omdat mijn ouders dat ook voelen, waarschijnlijk zelfs intenser dan ik, besef ik dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat we dat eigenlijk wel goed doen. In ons hoofd en hart is hij er altijd bij. In het echt niet meer. En ik vind dat wij gerust echt boos mogen zijn en jaloers op hoe we het vroeger hadden.Elk jaar mis ik de grapjes, het entertainment en het warme hart van broer. Ik ween misschien elk jaar een paar centiliter minder, maar ik blijf wel even jaloers, ambetant en stilletjes boos.Besef gewoon dat mensen met verdriet niet altijd huilen, stil zijn of hun verdriet tonen. Ze zijn net als ik. Ze gaan werken, feesten, blijven vrolijk tetteren en lachen. Ze zijn gewoon wat ambetanter tegen wie ze echt graag hebben. En laat ze maar doen. Ze zijn je dankbaar om hen gewoon te laten zijn. Beloof gewoon 1 ding aan mij en vooral aan al de rest van de Kerstmis-jaloerserikken: toon deze Kerst, en alle edities die nog volgen, dat je je familie graag ziet op je eigen manier. En ah ja, als je toch iets wil doen voor zij die wenen vanbinnen, het laatste ovenhapke op de platteau, dat mag je ons altijd aanbieden!Liefs,EvelienLink naar gerelateerde pagina:https://rouwkost.be/interessante-artikels/