Hoe geef je iets een plaats, als je met duizend onbeantwoorde vragen zit. Maar vooral hoe laat je die gedachten los, wetende dat er nooit een antwoord gaat komen. Het is een strijd waarin ik me nu al 3 maanden in bevind.

Bij ouder en volwassen worden, gebeurt het soms dat je je ouders ontgroeit. Er gebeuren dingen, er worden dingen gezegd die je pijn doen en je neemt afstand. Je neemt afstand, omdat het beter voelt. Het is niemand zijn schuld en je weet diep vanbinnen dat het niet een kwestie is van niet graag zien is, maar een kwestie van niet graag of goed over gevoelens en problemen kunnen praten. Ik was of ja ben nog steeds je dochter en dat is op een bepaalde manier onvoorwaardelijke liefde ook al voelt het soms niet zo, ook al ben ik zo kwaad op je geweest en soms nog.

Het was een zondagmiddag, ik was aan het studeren want over 2 weken zouden men examens beginnen. Er kwam een mailtje binnen ‘gezondheid’. Ik dacht: huh vreemd. Ik deed het open en daar stond het bikkelharde verdict, longkanker met uitzaaiingen naar de hersenen. Je lag al een week in het ziekenhuis en we konden niet op bezoek komen, door die klote corona. De tranen stonden meteen in men ogen en tegelijk ook veel paniek. Ik was alleen thuis en wist niet wat te doen. Tegelijk ook boos, hoe kon je zo iets nu via mail vertellen?! Maar dan kom ik terug bij het begin van moeilijk over gevoelens praten. Later die dag belden mijn broer en ik je op, de eerste vragen die in ons opkwamen. Maar ook nog een hele grote onzekerheid. Je zou starten met de behandeling en dan zagen we wel weer.

Twee weken later, de dag voor men eerste examen, mama kwam het bureau binnen. Ik dacht nog wat komt ze nu weer doen, maar haar gezicht was minder vrolijk. Ze had slecht nieuws, het ziekenhuis had gebeld en papa was gestorven. Alsof de wereld instortte en toch ging men eerste reactie uit naar ‘maar ik heb morgen examen’. Er komt zoveel op je af ,waar je als 21-jarige niet aan denkt en vooral waar je niet op voorbereid bent. De eerste 2 weken zijn 1 grote waas geweest, alsof ik niet heb deelgenomen. Je doet wat je moet doen en daar stopt het. En dan komen de vragen en frustraties. Hoe is dit kunnen gebeuren, hoe kon je zo lang wachten om naar de dokter te gaan, hoe voelde jij je, wat als.. maar het meest frustrerende van dit alles.. geen afscheid. Hoe heb je vrede met iets, als je geen deftig afscheid kan nemen?