Ik had al een tijdje aan mijn moeder gezien dat er iets was en heel dikwijls gezegd ga hiermee naar de dokter, maar ze wou niet.Op 4 december 1979 komt moeder me wakker maken, ik lag nog niet lang in bed, ik had s’nachts gewerkt . Ze vroeg mij of ik bij de huisdokter wou gaan vragen of hij wou komen. Ze had hevige pijn in haar buik.De huisdokter was komen kijken en had mijn moeder een spuitje gegeven en gezegd, “ik ga vanmiddag nog eens komen kijken hoe het gaat”. De huisdokter was na de middag nog eens komen kijken en omdat de spuit niet geholpen had zei de huisdokter, “breng haar naar het ziekenhuis want ik kan niets doen”.Ik had dan voor een ziekenwagen gebeld en ben meegereden.

Ik moest buiten op de gang wachten en een paar minuten later ging er ook een dokter de kamer binnen die na een paar minuten uit de kamer kwam en me vroeg of ik familie was. “Ja,” zei ik, “ik ben een zoon”. “Spijtig voor het slechte nieuws maar wij hebben niets meer kunnen doen, je moeder is overleden , innige deelneming,” en ik stond daar. Niemand die vroeg hoe ik me zelf voelde dat moment.

Ik heb jaren met schuldgevoelens gelopen en wou er met niemand over praten. Schuldgevoelens had ik mijn moeder eerder naar de dokter gesleurd had ze er nu misschien nog geweest.Een paar maanden na mijn moeder haar dood, zag ik regelmatig mijn moeder terug die tegen mij kwam praten. Ze vertelde mij dingen en vertelde erbij dat ze nog leefde maar zich ergens verborg en niemand mocht weten waar en ik dit tegen niemand mocht vertellen. Ik heb hierover nooit tegen iemand durven of willen vertellen uit vrees dat men mij zou gelachen hebben. Ik heb altijd geloofd in leven na de dood. Ik heb wel vele jaren later hiervoor hulp gezocht, want na zovele jaren (bijna 20) heb ik nog dikwijls mijn moeder zien terugkomen en met mij kwam praten. December is daarom een zeer moeilijke maand voor mij.

25 december 1994 heb ik samen met de dokter van wacht helpen reanimeren bij mijn ex schoonvader tot de hulpdiensten er waren die na een half uurtje dan zelf de reanimatie gestaakt hebben. Toen had ik geen schuldgevoelens, want ik had ook geprobeerd om iemands leven nog te redden waar wel de schuld gekregen dat ik niet genoeg mijn best gedaan had bij het helpen reanimeren.

Ik geef daarom de raad om hulp te zoeken als je het moeilijk hebt om je verdriet te verwerken, op je eentje kan je dit niet, en praten helpt echt! Doe niet zoals ik ooit gedaan heb, niet willen over praten! François