Ik verloor mijn zus heel plots. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Alles wat ik als vanzelfsprekend beschouwde, was eensklaps onzeker. We waren met vijf, ineens waren we maar met vier. Plots waren mijn ouders, altijd beresterk en zorgzaam, hulpeloos. Plots kon ik mijn zus niet meer knuffelen of zelfs ruzie met haar maken. Plots besef je wat er écht belangrijk is in het leven: familie, vrienden, geborgenheid. We hebben er in ons gezin heel bewust voor gekozen dat we moesten samen rouwen en elkaar graag zien. Wij waren een unit, wij tegen de wereld. We zouden hier samen sterker uit komen.Zo een verlies meemaken, doet je opeens heel ‘oud’ voelen. Je ziet in over welke onbenulligheden mensen zich druk maken. Ik had het gevoel dat ik totaal geen raakvlakken meer had met leeftijfsgenoten. Zij leefden in een onbezorgde wereld, terwijl mijn gezin en ik onze wereld terug probeerden op te bouwen.Ons leven bestond en bestaat uit twee delen: het leven voor het sterven van mijn zus en het leven nadien. Het is een harde leerschool geweest, maar ons gezin is er nog sterker uitgekomen. Ikzelf ben een begripvoller persoon geworden. Twee zaken die ik geleerd heb en zou willen delen zijn dat iedereen anders rouwt en dat je niet alleen bent!