Pake, vandaag is het vier jaar geleden dat je overleed, na een jaar strijden tegen longkanker die de laatste maanden was uitgezaaid in je hersenen. We hadden ervoor enkele fantastische jaren gehad. En dat na veel spanningen in ons gezin vroeger. Een moeilijke periode dat uiteindelijk resulteerde in een scheiding met mama. In de jaren erna werd je langzaam weer gelukkig met een nieuwe vriendin, de komst van de kleinkinderen… Het zorgde ervoor dat je warmer en liever tegen me was in tegenstelling tot vroeger. Maar je bleef natuurlijk pake, niet echt in staat om te praten over gevoelens, noch die van jou, noch van mij. Dat is altijd een gemis geweest. Ik wou je met al mijn (voor jou vervelende) vragen gewoon beter leren kennen. Toen je stierf had ik me er een jaar op kunnen voorbereiden…ik had niet verwacht dat dit me nog steeds het meeste verdriet doet: ik ga nooit meer de kans hebben je beter te leren kennen. En ik weet het, rationeel, dat een gesprek met jou (hoe ik het zou willen, zonder op een muur te botsen) waarschijnlijk nooit zou gebeuren, ook al had je nog geleefd. Maar soms gaf je wel puzzelstukjes weg, in kleine opmerkingen, in een blik,… Nu zit ik hier met een puzzel die niet af is en nooit zal af geraken. Ik kan me iets voorstellen bij hoe de puzzel eruit ziet maar weten zal ik het nooit. Dat doet zeer maar het is wat het is…vandaag rouw ik om jou, om wat ik wel heb gekend. En ik rouw over datgene dat niet meer gaat komen.