C’est Quoi la vie is een mooie, sentimentele, menselijke film geworden, ook al is de vraagstelling ’wat is het leven?’ zeer gevaarlijk. De film zoals hij geschreven en geregisseerd is door François Dupevron, laat de kijker op een menselijke manier zien hoe verschillende mensen met deze vraagstelling omgaan en hoe die hun leven beïnvloedt. Het verhaal gaat over een boerenfamilie in de Franse Cevennes. Het hoofdpersonage is Nicolas, een prille twintiger die door het zielige harde leven van zijn ouders geen zin heeft in de boerenstiel. Zijn vader is een gesloten, gefrustreerde en opvliegend man, hij leeft van het principe zelf zaaien en dan oogsten, en kan niet leven met de gedachten dat anderen bepalen wat en hoeveel hij mag doen. De grootvader was vroeger net zoals zijn zoon, maar ziet dat zijn slechte opvoeding het verkeerde resultaat gaf en heeft zijn levensvisie volledig veranderd en probeert die verbetering mee te geven aan zijn kleinzoon. Hij begeleidt Nicolas op een uitmuntende slimme (vergeetachtige) manier naar de volwassenheid. Er worden redelijk wat moeilijke thema’s aangesneden in deze film, zoals liefde, vriendschap, eenzaamheid, oud worden, zelfdoding en armoede, maar die zijn zo goed verwerkt, dat het resultaat een prachtige, trage, poëtische film is geworden.

Een familie leert omgaan met de dood van hun zoon. Het zijn duidelijke vragen: hoe verwerken mensen de dood van een geliefde? Hoe is het om achter te blijven? Putten die achterblijvers troost uit het feit dat ze hun verdriet mogelijk kunnen delen? Het bijzondere van de film is dat kijkers aangeven dat ze in hun hart worden geraakt, maar dat wat ze zien vaak kil is, soms afstandelijk. Zo wordt het harmonische, zelfs saaie gezinsleven plotseling onderbroken door een snelle opeenvolging van bijna-ongelukken van moeder, vader en dochter, terwijl het werkelijke ongeluk van de zoon helemaal niet wordt getoond.

Augustus 1993, Koning Boudewijn is overleden. Het land treurt. Ook Victors vader is onlangs gestorven. De 13-jarige jongen is met vakantie bij zijn tante en oom aan de Belgische kust. Fania is even oud als hij. Ze hebben een boontje voor elkaar, maar zijn te bedeesd om elkaar een eerste kus te geven. Bang om verliefd te worden, vlucht Victor weg in zijn fantasie en wordt de ‘Man van staal’, een onverschrokken ruimteheld die geen emoties kent.

Een film over een jongen die zijn ouders verloor. In 1935 wordt de achtjarige Little Tree, die zowel zijn vader als zijn moeder is kwijtgeraakt, ondergebracht bij zijn grootouders in Smokey Mountains. Zijn grootmoeder is een Cherokee indiaan. Zijn grootvader is weliswaar blank qua uiterlijk, maar heeft de Cherokee leefwijze volledig omarmd. Zijn grootouders leven erg op zichzelf. Het enige bezoek aan het dorp is om de zelfgestookte whiskey te slijten en het verplichte bezoek aan de kerk. Little Tree ontmoet de indiaan Willow John, die hem alles over de Cherokee’s en hun verbondenheid met de natuur leert. Als opa betrapt wordt op het stoken van illegale whiskey, wordt Little Tree naar de Notched Gap Indian School gestuurd. Voor Little Tree is het leven op school hard, als hij daar zijn Indiaanse naam niet mag gebruiken en hem de Indiaanse leefwijze juist wordt afgeleerd. Little Tree leert gaandeweg de moeilijke lessen van het leven en opgroeien.

Dit speelfilmdebuut volgt drie vrienden op verschillende momenten in het jaar tijdens hun zwerftochten door Amsterdam. Ieder worstelt, onnadrukkelijk, indirect en fragmentarisch geschetst, met de vragen rond de dood van en rouw over degene die uit hun midden is weggevallen: respectievelijk jeugdvriend, eerste liefde, broer. Een verhaallijn is nagenoeg afwezig; de film biedt niets anders dan een sfeertekening. Verklaringen en toelichting komen via een voice-over tot de kijker.